Horacy, starożytny rzymski poeta pisał w jednej z pieśni, że artysta nigdy nie ginie do końca, gdyż żyje wiecznie poprzez swoją twórczość – to, co po sobie pozostawi. Dzięki dziełom, które pozostawia żyje wiecznie w pamięci potomnych.
Kolejne pokolenia uczniów kończą szkołę, odchodzą w dorosłe życie, zapominają o swej Alma Mater i nawet gdy ich twarze zacierają się w pamięci nauczycieli, odnalezione gdzieś na dnie szafy ich prace powodują, że nawet po wielu latach staje przed oczami osoba, która dużą część życia spędziła w szkolnej ławce Katolika. Wspominamy ich wtedy z sentymentem zastanawiając się, jak potoczyły się koleje ich losów.
Refleksja ta wynika z odnalezionych przez panią Kozak, nauczycielkę plastyki, prac plastycznych uczniów, którzy już dołączyli do grona absolwentów. Znalezisko to zaowocowało powstaniem w górnym holu szkoły wystawy prac plastycznych obecnych i dawnych uczniów. Różnorodna tematyka, różna technika ale takie samo wielkie serce włożone w każdą pracę powodują, że każdy zatrzymuje się i przypomina sobie twarz ucznia, który dziś dorosły, będąc jeszcze dzieckiem, zostawił tu kawałek siebie.